روزُنِ جمعَه

روزُن جمعه، دل بشته تنگن
دردُن عالم، وا دل نجنگن

کس وا کسی نی، هر که نه لاکی
نوحه نخوندَن وا سینه چاکی

یارُ غریبه ن، دستُ صلیبن
بِی کشتن هم، وا هم رقیبن

رسم صداقت از یادُ رفتن
نخل رفاقت از ریشه کفتن

تو آسمونُ ابرُ سیاهن
مردم وا جایی دور نَنُگاهَن

فریاد و شیون رو آسمونُن
هرجا ندیدی نعش جَوُنُن

دل زیر گُلَّه پِچ پِچ نبودن
لول تفنگُن دایم ندودن

وا دار کشیده مردی رشیدَه
یه نر پلنگی وا ماه رسیدَه

به اشتراک بگذارید:

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

وب‌سایت ابراهیم منصفی (رامی)