بیا این بشریّت را فراموش کنیم
و در انحصار سبز یگانگی
ارواح بی گناه خویش را
از اسارت خاک بتکانیم
.
* * *
.
ما می توانیم
همچون دو پرنده باشیم
و در کنار هم
پرواز را تا ماورای جاذبه ی دنیا
ادامه دهیم
و در حجمی از نور و گیاه
حقیقت عشق را
با بوسه ای طولانی به ثبوت برسانیم.
.
* * *
.
ای جفت ممنوع
اینک خالی ترین ستاره
با بیشه هایی از معنویت نور
و کلبه هایی از برگهای موز
در آستانه ی مهاجرت ما
تنهاست.
بیا!
بیا این بشریّت را فراموش کنیم
پیش از آن که قلب هامان
از دود کارخانه ها ی آدم سوزی
ورم کنند
و دست های کوچکمان
در کوره های یأس بسوزند.
.
* * *
.
ای من!
ای تو!
ای جفت!
که در توالی اجبار اندوه
یکدیگر را باز نمی شناسیم،
بیا پرواز کنیم
به ستاره های فراوان
به ستاره های سبز و سفید و آبی..
.
شهریور 1347